De zware zoete geur
hangt in de kamer
dikker dan de gordijnen
Ik zoek je in je ogen
wie ben je vandaag?
en wie speel ik?
Op mijn tenen
woorden wegen
voorzichtig manoeuvreren
blik naar beneden
versmelten met de omgeving
niet bewegen
We verstoppen ons
maar niemand telt
en je ziet me
toch niet
Tag archief: gedicht
Voorgeborchte
Verstrikt in klamme lakens
trekt zweet een omlijning
om onze lichamen als krijt
om de doden
De aarde dwingt ons ongenadig
op de knieƫn
drukt ons tegen haar brandende boezem
en tracht ons tegelijkertijd tevergeefs
van haar af te schudden
terwijl we gutsen en druipen
verlangend omhoogkijken
vraag ik me angstvallig af
of dit nu de zomer
van twintig twintig is
of toch misschien
het voorgeborchte
Onafwendbaar
We groeien samen
groter
dieper
schever
op
We verliezen samen
onschuld
liefdes
verstand
onszelf
We veranderen samen
in onze ouders
in een ander
onafwendbaar
voorgoed
We begroeten elkaar
ongemakkelijk
afstandelijk
nieuwsgierig
als vreemden
Fantoom
Diep in mijn binnenste
voel ik je trappelen in
het donker van de nacht
Alsof je niet maanden geleden
warm en glibberig op
mijn buik gelegd werd
In mijn sluimering,
schemergebied tussen waken en slapen,
begrijp ik niet dat je
gewoon in je bedje ligt
vlakbij
Mijn lichaam zo lang jouw pulserende planeet
mijn hartslag het ritme van jouw dagen
mijn bloed jouw levenselixer,
dat een echo van jouw aanwezigheid
nagalmt in mijn lege schoot